Είναι στιγμές που μιλάς με τον εαυτό σου. Που είμαι, τι κάνω και γιατί. Συνήθως συμβαίνει τις νύχτες. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας σκάνε συσσωρευμένα στη μάπα σου. Πολλοί δεν σε καταλαβαίνουν. Όχι γιατί είναι ανόητοι ή κατώτεροι από σένα. Απλά δεν προσπάθησαν να σε καταλάβουν. Δεν ήθελαν. Έβλεπαν μόνο την εικόνα σου. Ποια είναι αυτή;
Εκείνη του κλόουν με τη κόκκινη μύτη και το χαζό χαμόγελο. Αυτό που βάζεις καθημερινά για να τους κάνεις να νιώσουν ωραία. Για να ξεχαστούν από τα δήθεν προβλήματά τους. Για να ξεφύγουν από τη μίζερη ζωή τους. Για να νιώσουν έστω και λίγο ελεύθεροι. Και εκείνοι σου απαντούν με ένα "χαχαχαχα που τα βρίσκεις ρε συ" ή "καλά σε θαυμάζω. Είσαι αρκετά έξυπνος" και εσύ αδιαφορείς. Αδιαφορείς όχι γιατί είσαι σνομπ αλλά γιατί αυτά δεν σε αγγίζουν. Σε αγγίζει κάτι βαθύτερο.
Το να ψάξουν επιτέλους και να δουν το ποιος είσαι. Τις αδυναμίες σου. Τις ελλείψεις σου. Τι είναι αυτό που θέλεις και ενώ μπορούν να στο δώσουν, δείχνουν ανήμποροι. Ίσως γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Ίσως, αλλά αυτή η απάντηση δεν τους τιμά καθόλου. Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις αλλά δεν μου αρέσει να πλατιάζω και να κουράζω. Θα τα κρατήσω για μένα. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που να θέλει να ακούσει.
ΥΓ: Χθες είχαμε και το μεγάλο αφιέρωμα στον Νίκο Γκάλη. Για τον κορυφαίο έλληνα αθλητή έχουν ήδη ειπωθεί τα πάντα. Το δικό μου σχόλιο είναι πως σε μια χώρα που δεν παραδεχόμαστε την ανωτερότητα του άλλου, ο Nick the Greek κατάφερε να το αλλάξει κι αυτό. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του. Μέχρι την επόμενη...
No comments:
Post a Comment