Θέλω να ζήσω

"Άστα δράμα η κατάσταση. Δουλεύω 10 ώρες τη μέρα και δεν προλαβαίνω να πληρώνω λογαριασμούς. Δεν μου μένουν τίποτα. Ευτυχώς δηλαδή που έχω και δουλειά. Δόξα το Θεό". Η παραπάνω δήλωση τείνει να γίνει ατάκα-κλισέ σήμερα, καθώς όπου και να σταθείς θα την ακούσεις να βγαίνει από τα χείλη όλο και περισσοτερων συνανθρώπων μας. Απλοί πολίτες που δουλεύουν σαν σκυλιά ώστε να επιβιώσουν και έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούν θανάσιμο αμάρτημα το ενδεχόμενο να βγουν να διασκεδάσουν...

Θέατρο, σινεμά, γήπεδο, ποτό κλπ έχουν γίνει περιττές πολυτέλειες ενώ μας έχουν περάσει το μήνυμα πως θα πρέπει να νιώθουμε ενοχές επειδή αναζητούμε λίγη διασκέδαση και ευτυχία ώστε να ξεφύγουμε από τη σκληρή πραγματικότητα. Πλέον κινδυνεύουμε να θεωρούμε (αν δεν έχει συμβεί ήδη) πως έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή για να δουλεύουμε όλη την ημέρα ώστε να πληρώνουμε λογαριασμούς (και να γίνονται πλούσιοι οι προδότες πολιτικοί και τα αφεντικά τους) και πως ο απώτερος σκοπός της είναι να παρατείνουμε αυτό το μαρτύριο.

Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Η ζωή είναι μία, είναι σύντομη και ευτυχώς -ακόμα- μου ανήκει. Την κυβέρνηση που θεωρεί την αναπαραγωγή του είδους ως επιχείρηση, χαρακτηρίζοντας τα παιδιά "τεκμήριο" την γράφω στα αρχίδια μου και συνεχίζω. Τα παιδιά, βολεμένα βουλευτάκια, είναι η συνέχειά μας σε αυτόν τον κακάσχημο κόσμο και όχι ένα πρόσθετο έξοδο. Η διασκέδαση είναι δικαίωμα και όχι υπερβολή όπως προσπαθούν να μας πείσουν ορισμένα ΜΜΕ. 

Η αλλαγή θα έρθει μόνο αν το πάρουμε απόφαση και όχι αν περιμένουμε αφελώς να αποδώσουν καρπούς οι θυσίες μας, όπως τονίζουν χωρίς ενοχές ο πρωθυπουργός και τα τσιράκια του. Η αλλαγή, επίσης, δεν θα έρθει ψηφίζοντας Τσίπρα και Μιχαλολιάκο. Ας πάψουμε να τρέφουμε φρούδες ελπίδες. Ας αναλογιστούμε που βρισκόμαστε, ποια ζωή θέλουμε να ζήσουμε και ας αποφασίσουμε αν μας αξίζει αυτό που βιώνουμε. Ας σώσουμε τον εαυτό μας και ύστερα θα σωθεί κι ο κόσμος. Ή τώρα ή ποτέ!

ΥΓ: Κι' όταν εφύγαν μουλωχτά πέρα στις αμαλάκες, είπε: "Α' στο διάολο μαλάκες"... κι έφαγε ανόρεχτα.(Γιώργος Σεφέρης)