Έχω αρκετό καιρό να γράψω. Όχι λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας, ούτε επειδή δεν είχα έμπνευση (που ποτέ δεν έχω). Απλά ήθελα να βγαίνω για μπύρες και βαριόμουν να γράψω. Και η πραγματικότητα είναι πως τελικά η ζωή είναι εκεί έξω. Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους δεν μαθαίνεις τίποτα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως και να είναι καλύτερα εδώ μέσα. Όπως και να χει, δεν ήμουν σπίτι. Η ζωή όπως σου είπα παραπάνω είναι στο πεζοδρόμιο αν και εγώ προτίμησα τις μπυραρίες και τις καφετέριες...
Και ενώ πίνω ήρεμα τη μπύρα μου ακούω στο δίπλα τραπέζι να μιλάνε για Επανάσταση. Πωωωω! Ο ένας έβριζε τους κωλοΣυριζαίους που είναι οι νέοι ΠΑΣΟΚοι, ο άλλος τα Χρυσά Αυγά που είναι υμνητές του Χίτλερ ενώ και οι δύο συμφώνησαν πως η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου πρέπει να πέσει. "Αλλά πώς να πέσει αφού κανείς δεν αντιδρά; Όλοι κάθονται στις καφετέριες και στο Facebook" έλεγαν την ίδια ώρα που οι ίδιοι έπιναν αραχτοί το μπυρόνι τους. Κλασικοί ελληναράδες που τους φταίνε πάντα οι άλλοι.
Ωστόσο δεν είναι οι μοναδικοί. Πάνω κάτω το μεγαλύτερο ποσοστό έχει αυτή την άποψη ενώ υπάρχουν και ορισμένοι που πιστεύουν στην Επανάσταση και στην μεγάλη νίκη κατά του συστήματος. Προσωπικά είμαι αρκετά απαισιόδοξος. Για να γίνει πραγματική επανάσταση θα πρέπει νομίζω να μην υπάρχει σάλιο. Μπορείς να μιλάς για επανάσταση όταν είσαι "γεμάτος" αλλά το να την προκαλέσεις είναι άλλο πράγμα. Πόσο μάλλον να την κάνεις! Γιατί η επανάσταση δεν είναι μια ρομαντική υπόθεση, με ζευγάρια να φιλιούνται προκλητικά απέναντι από τα ΜΑΤ και να ποστάρουμε φωτογραφίες στο Facebook.
Η επανάσταση προϋποθέτει αίμα και τρέλα. Θέλει κότσια και πρέπει να συνειδητοποιήσεις πριν ξεκινήσεις ότι θα σκοτώσεις, θα σκοτωθείς, θα βιάσουν την αδερφή σου, θα βασανίσουν ανθρώπους, θα υπάρχουν άνθρωποι πανικόβλητοι στον δρόμο, ορισμένοι σύντροφοι θα γίνουνε εχθροί, οι εχθροί θα παραμείνουν εχθροί και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρεις πως θα είναι τα πράγματα όταν τελειώσει όλο αυτό. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσεις αλλά είναι δύσκολη υπόθεση και θα πρέπει να τη σκεφτείς καλά.
Δεν σου κρύβω πως ώρες ώρες φοβάμαι γι αυτό που έρχεται. Επίσης δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν τους. Δεν έχω δει ούτε έναν ηγέτη που να εξασφαλίζει κάτι απέναντι στη προδοσία που χρόνια τώρα δεχόμαστε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Μας βάζουν να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο ζωντανά σκατά. Τον Σαμαρά και τον Τσίπρα. Ο πρώτος κατηγορεί την Αριστερά για ανευθυνότητα και ο δεύτερος ονειρεύεται επανάσταση από την Εκαλή. Μιλάμε για θλίψη!
Δεν λέω να αρχίσουμε να καίμε τα πάντα. Μην εμπιστεύεσαι αυτούς που καίνε τα πάντα. Θα κάψουν και εσένα για ένα τους καπρίτσιο. Πιστεύουν πως το κάψιμο είναι η απάντηση σε όλα. Μην εμπιστεύεσαι τους ηγέτες που βρίσκονται στην ίδια γραμμή με σένα. Δεν λέω να τα παρατήσουμε αλλά να εμπιστευτούμε τη ψυχή μας. Είναι δύσκολοι καιροί. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Ας καλλιεργήσουμε το πνεύμα μας. Ανακάτεψε Επανάσταση με Λογοτεχνία και θα δεις πως ταιριάζουν. Όλα ταιριάζουν (κάτα κάποιο τρόπο). Αλλά κουράστηκα και περιμένω το Αύριο.
ΥΓ: Όταν θα κυβερνούν οι άνθρωποι, δεν θα χρειάζονται τις κυβερνήσεις. Μέχρι τότε θα μας πηδάνε.
No comments:
Post a Comment