Για να δώσεις ζωή πρέπει πρώτα να πάρεις.
Καθώς η θλίψη μας σωριάζεται στη χιλιοματωμένη θάλασσα,
προσπερνώ μυριάδες αυτοσπαραζόμενα κοπάδια πλασμάτων
με άσπρα πόδια και ξασπρισμένες κοιλιές...
Σαπίζουν ολοένα πεθαίνοντας.
Ξεφωνίζουν σε άγριους καβγάδες.
Καλό μου παιδί, σου πρόσφερα μονάχα ό,τι κι ένας σπουργίτης.
Είμαι γέρος, όταν είναι της μόδας να 'σαι νέος.
Κλαίω, όταν είναι της μόδας να γελάς.
Σε μίσησα, όταν χρειαζόταν πολύ λιγότερο κουράγιο ν' αγαπάς.
(Charles Bukowski)
No comments:
Post a Comment