Επιτέλους

Κάθομαι εδώ

μέσα στη μαύρη νύχτα

καθώς καταφθάνει ένα ακόμα ποίημα

και λέει: περίμενε, στάσου,

δες με να κόβω βόλτες όλο καμάρι

πάνω στη σελίδα γράμμα γράμμα
σαν τις γάτες σου

πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου.

δες με, να ‘μαι πάλι

στο δρόμο για το Μέξικο και Ιάβα...

ή μέσα στο στομάχι σου.

περίμενε λίγο ακόμα

γι’ αυτό υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες

για μένα

για να σε ελέγχω

να σε κρατάω αιχμάλωτο

εκεί μπροστά

εκεί στην οθόνη που αστραποβολά.

Θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ

γιατί εγώ σε γράφω

όχι εσύ εμένα.

πάντα έτσι ήταν.

πάντα έτσι θα ‘ναι.

είμαι το τελευταίο ποίημα της νύχτας

κι ύστερα

όταν θα κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο

μες το σκοτάδι

θα με ξεχάσεις

θα ξεχάσεις τα πάντα.

εσύ με το ηλίθιο στόμα σου ανοιχτό

θα ροχαλίζεις

θα κοιμάσαι βαριά

κι εγώ θα είμαι εκεί

θα περιμένω, αθάνατο

κι όταν πεθάνεις

και κοκκινίσει ο μαύρος ουρανός

για χάρη σου

-μια τελευταία φορά-

τα ηλίθια κόκαλά σου

δεν θα ‘ναι πια

παρά μονάχα σκόνη

ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω.

(Charles Bukowski)