Η καθημερινότητα με το πρωινό ξύπνημα, το γρήγορο μπάνιο, το αγχωμένο πρωινό και τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι για να προλάβουμε να είμαστε στην ώρα μας. Κι όλα αυτά γιατί; Δεν έχω καταλάβει ακόμα αλλά κάποτε ελπίζω να σου απαντήσω. Ίσως φταίει η διαφορά πολιτισμού και ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα και εν γένει τη ζωή μας. Θες να γίνω πιο συγκεκριμένος; Εμείς εδώ στην Δύση έχουμε το χρόνο σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Κάθε παιδί ένα γεγονός και πατέρας του ο Κρόνος. Μέσα στον καταιγισμό πληροφοριών και τον χρόνο να σημαίνει χρήμα, που να βρεις εκείνο τον προσωπικό χρόνο ώστε να σκεφτείς, να χαρείς και να πενθήσεις για όλα αυτά που έχασες και σε συνδέουν με το παρελθόν.
Ωστόσο, κάπου αλλού (χρονικά ή τοπικά) τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Σημασία δεν έχουν το παρόν και το μέλλον, αλλά το παρελθόν. Η μνήμη και η ανάμνηση. Από την ημέρα που το μωρό θα ξεφύγει από τη μήτρα της μάνας του και τον πρώτο θηλασμό, έως την ενηλικίωσή του και τον θάνατο. Όλα αυτά είναι μια αλυσίδα. Μια αλληλουχία γεγονότων που συνοδεύονται από έναν αποχαιρετισμό. Βουβό, όπως συμβαίνει με όλους τους αληθινούς αποχαιρετισμούς, χωρίς φανφάρες και κροκοδείλια δάκρυα.
Κάτι τέτοιες στιγμές ανακαλύπτω την μαγεία της γραφής. Το τελετουργικό της. Τελικώς είναι η ίδια η μούσα, η μάντισσα, η πόρνη και η ιέρεια. Μέσω της γραφής και την έξη μαζί της, ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Τα πέπλα ανασηκώνονται και η ματιά μας είναι ευθυτενής πια.
ΥΓ: Α και που 'σαι. Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες.
No comments:
Post a Comment